Hatırlanmak meselesine dair…

“Neyle hatırlanmak istiyorsun?”, diye sordu Sylvia…

Dedi ki O; kendine mağlup nice ruhların kalbindeki ince sızımla.

Peki o ruhlar hatırlar mı seni? dedi Sylvia.

“Yüreklere toz olmadan, söz olduk dedi O.

Göklerden inen her şey gibi, süzülüp kavuştuğumuzda tekrar O’na, hatırlamayan kalır mı bizi?” dedi.

Düşündü Sylvia… Düşündü ki, “Kalbimin yaramaz sızısı hatırlatsın seni bana. İnsan olduğum düşsün aklıma, söz olsun gözümün yaşı. Aklansın ruhum kara yüzümde. Bileyim ki göğe ulaştığımda ödenmiş olsun kefaretim.”

“Uzat ellerini.” dedi Sylvia’ya.

Pencereyi kapasan da gök dolsun içeri.

Bırak usulca sızsın

nefes aldıkça.”

Pencereyi kapamama Sylvia! Gök dolabilir içeri… unutma.